Gözümden süzülen yaşla yandı yüzüm.

Ne bu? İçimdeki yangının acısı mı?

Bu gariplik, bu kimsesizlik hissi...

Sonsuz bir lanet gibi.

Küçükken bir ailem olur,

Bir sürü çocuğum olur diye hayal kurardım.

Meğer bazı acıların merhemi yokmuş.

Ama hep şükredecek çok şey olurmuş.

Birbirimizi sevince ruhumuz bir sarmaşık gibi dolanıyor birbirine. Bir zaman gelip de uzaklaşmak isteğimizde tüm o ruhlar bizimle geliyor artık sevmesek de... Bu kötü mü sizce? Bence değil. Çünkü sevgi o kadar kıymetli ki. Bulunduğu zaman asla yitip gitmemeli. Büyümeli içimizde. Yıllar sürüp gittikçe biz de işte o sevgilerle büyümeliyiz.

İçimde beni ben yapan tüm sevgilere selam olsun.