bugün 17 Ağustos...
nefes almama sebep olanların artık nefes almaktan vazgeçirtildikleri gün!
ve kendi başıma nefes almamın ilk günü.

söylenebilecek çok fazla şey yok!unutmadık videolarını bir kaç yıl daha paylaşır sonra mutlu mesut devam ederiz hayatlarımıza... ben unutmam tabiki benim gibiler de unutmaz!
tüm yaşananlar çok acı evet... ama daha acı olan bir şey var ders almamak.doğal afetlere müdahele edemiyeceğimiz gerçeğiyle yüzleşip yaşam alanlarımızı onlara en dayanıklı hale getirirsek belki de bir ümit küçük bir kız yalnız nefes almak zorunda kalmaz.ölüm denilen şeyin kader olduğunu düşünüyorsanız da emin olun bu şekilde olmasını istemezsiniz. en azından küçük bir veda! acıyı hafifletmeyecek ama küçük bir teskin sağlayacak ufacık da olsa gözlerle de olsa veda!

annemin mis kokusu babamın güven veren sıcaklığı ve sevgilimin aşkla şevkatle saran kollarıyla ben bugün inadına mutluyum... bir kaç damla yaşa rağmen!onlar hep benimle olacaklar.