14 Kasım 2015 Cumartesi

Geçmiş yazılarıma bakıp, günlüğümü okuduğumda mutlu oluyorum. O zamanlar ne kadar saf ve masum olduğumu görüyorum. Ne kadar ufak gözüküyor o zamanlar dert edindiklerim. Bakıyorum da hep seni dilemişim Allah tan bilmeden. Aşkım... Sen benim kabul olmuş duamsın. Beni bilensin sen. Hayatta bir tek şeyi bile saklamadığım ruhumun tüm sokaklarında gezinen sensin. Tarif edilemez bir saflıkta yanındayım. Yalın ve savunmasız. Yanında özgürleşiyorum. Yürüyorum ve uzanıyorum yıldızlı bir gecenin altında duran o kayaya. Saçlarım dalgalanıyor çıplak ayak yürürken sokaklarda.

Şimdi dert edindiğim, dert edindiğimiz ne varsa işte o günlükteki kadar ufaklar. Biz bizi yaşamaya bakalım.

Hiç yorum yok: