5 Nisan 2012 Perşembe

Anne;
Bugün 5 nisan. Yani bu doğum gününe 5 gün var demek...
Sensiz geçen 13. 10 nisan yani... Aklıma gelmeye başladıkça işte  midem bulanıyor. Az önce neyi farkettim biliyor musun. Hiç bir doğum gününü hatırlamıyorum. Kutladık mı hiç? Şimdi olsan seninle baş başa bir gün geçirebilirdik. Baş başa geçiremediğimiz her gün ben taşıyorum yeryüzüne. Yeterince doldum, yeterince yağışlıyım. Sence bu hiç bitmeyecek acının bir tedavisi olur mu? Ben senin göremediğin her yaş için ağlıyorum. 30'lu yaşlar derken şimdi 40'lara geldi sıra. Bence sen... sen işte be anne o güzellikle hiç 40 yaşına gelemezdin zaten. Benim aksime sen güzel alımlı bakımlı ve neşeliydin.. Yani kızın sana hiç benzemedi.. Ama galiba sen gibi bakıyorum teyzeme öyle diyor.Ve sen ananemi de alınca yanına orada kocaman bir aile oldunuz. Biz küçüldükçe küçülüyoruz.Sana anlatamadıklarım yıldırıyor beni ve biliyor musun hiç bir kızmalar senin kızmaların gibi tatlı olmuyor, acılar çok acı hemde..


Bir de okuldan gelirken şu mor aslanağızlarından toplayamıyorum ya ona da ayrı bir sinir oluyorum neyse ki ankarada da pek öyle çiçek falan yok. 


Şu yazdıklarımı okuyamadığını bilmek varya... Nefesim kesildi...


Çok şey anlatmak istiyorum yapamıyorum. Hiç gelmemişsin gibi ya ondan belki.. Bu yalnızlık pek anlatılabilir bir cinsten değil.


Tek ümidim bir gün bir yerde petuş diye seslenebilmen gerisi... Gerisi geride kaldı.



1 yorum:

Tarıık dedi ki...

Merhaba,

Yeni Güncel Blog Adresiniz Açıldı: www yorumlasak com