kadın her bir ilmekte hayatı ördü... gözünün nuru her bir ilmeğe sevgisini kattı. taşlıkları yıkadığı çalı süpürgesinin her bir tutamına aşkla tutunup öyle temizledi evini! sevdiği gelecek diye... özenle serdiği nevresiminde sevdiğiyle uyuyacaktı... kadın soğanın acısına akıtıp acısını kendini de kavurdu kızgın tencerede ama lezzetli yemeğinden hiç vazgeçmedi!

ay doğdu kadının gecelerine... beklerken karanlıkta sessizce korkmamak için aya sığındı ve hep şükretti aynı gökyüzünü paylaşabiliyor diye sevdiğiyle.. kadın belki ölene dek en iyi bekleme işini yaptı! kavgada şiddet görmemeyi, sokakta eşitliği, ona bakan bir erkeğin kötü niyetli olmamasını, ay sonunu rahat getirebilmeyi, şefka dolu bir kaç kelamı hep bekledi...

kadın denilene hakaret eden erkek ana denilene övgüler saçtı... unuttu! çelişkilerin koynunda uyudu