2 Mayıs 2010 Pazar


bitmeyen tükenmeyen bir devinim bu, kaybetmek tükenmek inadına tüketilmek hayatta,

büyüten olabilmek için büyümek zorundA olmak...büyücem diye inadına inadına acı çekmek...

hayat hep böyle sevdiklerimi koparıp kollarımdan ilerlemeye devam edecek belli ne ağlayacak takatim ne ayakta duracak gücüm var artık



ruhidir benim adım hiç çıkamam evimden

dostlar uydururum hayali mutluyumdur bu yüzden

bir çiçek dürbününden insanlara bakarken

bir gün bir istasyon gördüm trenleri geçiken

yolcular ellerinde tek gidişlik bir bilet

henüz bilmeseler de hayat bundan ibaret

istasyon insanları burdalar tesadüfen

aynı rüyaları görüp ayrı yerlere giden

eskiden çok eskiden ben daha çok küçükken

henüz cennet kumsalı otopark olmamışken

mercanların arasında küçük balıklar vardı

en güzelleri el boyunda turuncu olanlardı

bir gün bir rüya gördüm o turuncu balık benmişim

büyümem beklenmeden afiyetle yenmişim

ruhidir benim adım bir sırrım var saklarım

ama görünce anlarsınız

yalnız dikkat acımayın

bu en çok acıtandır...

teoman

Hiç yorum yok: