annem sana gelsin

ki kelimeleri tükettin...

gülümsemenle hayatı şenlendirirdin.

şimdi ondan yağmurlu ankara.

sanırım tüm aşklara bedeldin.

babamı şimdi daha iyi anlıyorum.

ki kelimeleri tükettin...

çünkü annemdin.

kokun hatıramda.

ve başımı yasladığım sıcacık göğsün.

ki kelimeleri tükettin...

halbuki tek bir sözle

beni ne mutlu ederdin.

benden başka kimsenin annesi olamayacağına göre

beni dünyanın en şanslı insanı ettin.

seni burada anlatmak

ki bu kelimelere haksızlık

çünkü seni betimleyebilecek güzellikleri sınırlı.

ki benim annemdin

beni anne olmaya özendirecek güzellikte

sadece özledim

bu gece özellikle

özledim

artık melek değilim

bir korkuluk gibi içime dikildin

beni daha başlamadan bitirdin

bir hayat gibi avcuma çizildin

beni kemirdin neye çevirdin sen

kanatlarım yoktu benim

ama bir zamanlar melektim

kirlendim

gördüğün rüyayı bozmaya geldim ben

sevdiğin dünyayi durdurmaya geldim

bütün zehirleri koymaya geldim ben

kırılmamış son kalbi kırmaya geldim

çok değiştim ben, artık melek değilim

bir korkuluk gibi kalbime dikildin

beni daha başlamadan bitirdin

bir hayat gibi avcuma çizildin

beni kemirdin neye çevirdin sen

kanatlarım yoktu benim

ama bir zamanlar melektim

kirlendim, sana geldim

gördüğün rüyayı bozmaya geldim ben

sevdiğin dünyayi durdurmaya geldim

bütün zehirleri koymaya geldim ben

kırılmamış son kalbi kırmaya geldim

çok değiştim ben, artık melek değilim

gördüğün rüya değil

sevdiğin dünya doğru değil

redd

zaman düşer ellerimden yere...

tik tak tik tak...

zaman geçiyor. ben salyangoz misali iz bırakabiliyorsam ne ala. yaşadığım günü anlayabiliyorsam ne kazanç. kokum sinmiş midir bir kaç tenin uğruna.

büyüdüm ben!şimdi küçülüyorum. küçük kız yaşadıkça yaşayabiliyorum. oyunlarım ne alemde. saklambaç oynuyorum. şimdi büyüdüm büyüdükçe küçülüyorum. anladıkça unutuyorum. çoğaldıkça azalıyorum. kelimelerim birikti... saatleri ileri alıyorum. saatle zaman bir değil anladım zamanı ne geri ne ileri alamıyorum.

geri alsaydım da sadece durup izlerdim zamanın dışında bir yerde. pişmanlık yok ne güzel.ve olmamasını ummaktan başka çarem yok ne acı. hayatı el feneriyle dolaşarak yaşıyoruz. uzaklara bakmak anlamsız.

şimdi sorarım herkes burada sen nerdesin...

uyku kapıyı çarptı çıktı... şimdi geceyle baş başayız. canımız oldukça sıkıldı.bulunduğumuz mekanı tebdil edebilseydik pek bir hoşnut olacaktık.burada parmaklıkların ardında gibiyiz. her hareketimiz küçük, sesimiz kısık. ne sevincimiz sevinç ne üzüntümüz üzüntü.
içime bir huzursuzluk çöktü... bazen bilmiyor olmanın en büyük nimet olduğunu düşünüyorum. evet saçma ama bu düşünmemi engellemiyor.şimdi ne desem ne desem??? bilemiyorum:( diyecek de bir şey yok zaten.

bensiz sessiz hissiz

şimdi zaman bilindik bir zaman değil...farklı! duruyor bir yerde!sonra devam ediyor kaldığı yerden.isterdim ki anlatabileyim. anlatamıyorum ama. anlaşılmayacağından değil de... sebepsizlikten. kader denilen şey başrol oynuyor hayatımda.hep bir inanma silsilesi.
inanmak kötü değil. sadece bazen teslim olmak zor. ellerim havada! teslim oldum oyuncularıma. tüm yazıp çizdiklerimden sonra yetki artık onlarda. bir şeyler yapmak istiyorum ,yeri geliyor oyunu yarıda kesip haykırasım geliyor.tüm alışılagelmişlikten uzakta. ama ya sonrası,,, sonrası! artık tercih edilmeyen bir yönetmen oluyorsun.
bir gitmek var içimde bir kaçmak var. gel de kaç! cesaretin varsa ellerinle ördüğün tuğlaları birer birer yık. dayanamıyorsun kıyamıyorsun. kıymak istiyorum yıkmak istiyorum. ama bir yandan da ördüğüm duvarlardan da mutluyum. ola ki bir gün o duvara üç tane daha eklenir... sonra bir de çatı. olmaz mı? belki de olur? bir bakmışım yıkmaya çalıştığım duvarlar bana yuva olmuş. işte bu yuvayı kurana da umut diyoruz kısaca.
bugün batunun anneciği de fal baktı da önüm de açıkmış=) bu da umutları besler.ama acıyorum içimde ziyan olanlara ziyan olan bir ben'e... kıyamam kendime.bıraktım her şeyi kendi haline ben ziyan olayım olsun ama bendekiler hep böyle kalsınlar. saf, iyi, güzel.
daha fazla cümle kurmak gereksiz, sebepsiz, bensiz...

sesimi duyan var mı?

bugün konumuz depremdi...

bu kötü bir şey değil bir uyarı bir hatırlatma benim için.. umutsuzluğa düşmemin uyarısı güçsüzlüğümün uyarısı. çünkü hayat biliyor ki dün yaşadıklarımdan daha kötülerini yaşadım. çünkü ben biliyorum ki gördüklerim ve hissettiklerim anlatabileceğimin ötesinde.ve hayat belki de hiçbir zaman bir ağustos sabahından daha kötü olamayacak. yazarken o kadar çekiniyorum ki ve anlatamıyorum.bu satırlara dalıp üzülecek tek bir kişi bile varsa bunu yapmak istemiyorum. ama gel gör ki bünyemin ani düşüşlerini engelleyemiyorum.işte bu an kötü bir an ağlayamazsın, insanlar acır, gülemezsin insanlar deli sanır. güçlü olup ifadesizce bakarsın... öylece bakmak! zihninde canlanan resimleri orada kilit altında tutmaya çalışarak.unutmadım ki unutmak da istemedim.beni büyüten her saniyeyi kalbime hapsettim... dediğiniz gibi çocuk olmayı bilseniz ne çok isterdim.

şimdi hakveriyorum dün olanlara kimse mahkum değil ilgisi olmayan bir acıya benim için katlanmaya. bu da beni yalnız kılar sanırım??beni sevebilicek güçlü bir kalp varsa hayat ondan ibaret...

mutlu olabildiğimi de hatırlatmak isterim ayrıca... ve tabi gülerim de ben... çünkü bilirim ki senin bu yaşadıkların da bişi mi dedirtecek yaşanmışlıkları vardır insanların...

başlığımıza gelince o en sevmediğim cümle!

yok bu kadar da değil

ya da bu kadar

belki gerçekten bu kadar..

bir oyun evet

ebelemece

ama o da bu kadar

ağlamak güzeldir

ağlamak hoştur

o da bu kadar

sonrası acı

ve sonrası öfke

bir oyun evet

saklambaç

ama o da bu kadar

bir oyun daha... bir oyun

evcilik

o da bu kadar tabi

daha ne olsun...

bugün gözümü açtığım an hayat biraz sinirli biraz öfkeliydi... canı sıkılmış onun da!bıkmış benden çok yazmışım çok uğraşmışım çok kapris yapmışım bunalmış. oturmuş intikam planı yapmış. aldı intikam aldı. yere düştüm onun yüzünden sonra kıyamadı kaldırdı. hep bunu yapmaz mı zaten. yapar sonra da üzülür. umut hediye eder. verdiği hediyeyi yere düşürdüm niye bu kadar sakarım ki. artık umudum da yok. cömert ya hediyeleri bitmedi dost hediye etti sıkı sıkı tuttum... bırakmam... ama o da bu kadar!

başlıyorum ve sonra bitiyorum... bir anlığım belkide belkide hayatım bir anlık! ve sonra başlatıp sonuna gelemeden bitiriyorum. yemeğimi bitiremiyorum örneğin, bir şarkının sonuna bir türlü gelemiyorum başlıyorum başlamasına ama o kadar.

sus tek bir kelime daha etme nolur... yalvarıyorum hatta bunun için!

b lerden kurtulup a lara geçelim diyorum. ilkler iyidir ya ilkler güzeldir.ondan a lara geçelim.

bugün geçen seneki rüyadan kalma bir gündü... yorgunluk iş eğlence... her şey bir yandan o günleri hatırlattı. incinmemiş yalansız hayallerle çabalarla dostlukla gülümsemeyle süslenmiş bir geçen yılın kalıntısı! imkansız değil demek ki değil mi... zaman geriye mi sarıyor. biz yeniden mi tanışıyoruz. herkesi yeniden tanıyorum ya da tanımak mı istiyorum. hikayelerine tanıklık etmek istiyorum hayatlarının. kendi hayat hikayemi beyaz perdeden izliyorum bir yandan.canlı yayın gibi. an geliyor etraf bir film seti oluveriyor.

şimdi sen umut edersin ya güneşin aydınlığına aldanıp

etme

ankara güneşte bile soğuk

ben uyurum hepimizin yerine...

bunu isterim de üstelik

ama yorgun bedenim düşüncelerin karanlık pençeleriye savaşmayı bırakıp da dalamaz uykuya

rüyalar ne güzeldir oysa

nazım gibidir cemal gibidir orhan gibidir ee atilla da kırılmasın tabi

ama en çok cemal gibidir

ben en çok susmayı beceriyorum ya

o da konuşmayı beceriyor işte...

Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git.
Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler.
Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık
Sevgiyeydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı
Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun ötmüştü
Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemişti
Yoktu dünlerde evvelsi günlerdeki yoksulluğumuz
Sanki hiç olmamıştı

Oysa kalbim işte şuracıkta çarpıyordu
Şurda senin gözlerindeki bakımsız mavi, güzel laflı İstanbullar
Şurda da etin çoğalıyordu dokundukça lafların dünyaların
Öyle düzeltici öyle yerine getiriciydi sevmek
Ki Karakoy köprüsüne yağmur yağarken
Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti
Çünkü iki kişiydik

.....

CEMAL SÜREYA

gözlerimde yaşlar pınar olup aktı... kendi üzüntümden değil bu sefer... kıyamıyorum aşka. kıyanlara da dayanamıyorum. zaten iki gönlün birleşmesi bu kadar zorken ayırmak niye! değişemiyo muyuz yani üç kuruşluk özgürlüğü sevdiğimizin tenine.

böyle olmamalı!

aşk bu kadar incitmemeli... hoş bazen incitmesi bile güzel gelir ya insana,,,

şimdi burada oturup aşkı anlatacak değilim. zaten buna cesaret de edemem. kaç aşk varsa o kadar da anlatısı vardır bu meretin!

sözler tıkandı yine sessizlik.

arkadaşlık yok hırs var....

sahnede yarım yamalak boyanmış maskeler var!

ışığı biraz karartsan ışıkçı gözükmese maskelerin karaları...

dostluk ağacının yalan meyveleri var!!!

sırtını dayama duvara bakımsızlıktan çürüyen tahtalar var.

şimdi kim dost kim düşman bilemezsin çıkmaz sokak.

yemeye koyulalım ağacımızın tatlı meyvelerini!

ve uyarmayalım ağaca uzanan elleri

dostluk bugün üç kuruşa gitti.

beklentiler hayaller egolarla kirlendi

şimdi ne yapsan ne desen boş

hayat süper doğum günü hediyeleri verdi

iyiki doğdum

bu gerçek bir doğuş gerçek bir uyanış

haydi yalanlar arkama takılın da bizim bodruma inelim.

gece gece

her gece bozulan yeminler etmek boşa

beklemenin boş olduğu kadar

görmeden bakmak boşa...

konuşasın varsa konuş

ama dinlemek boşa.

başkalarının şarkılarına eşlik etmek boşa....

çatlamışsa sabır taşı sabretmek boşa

ne yazarsan yaz....yanlış bir varolma çabası bu. eksiliyorsun azar azar. tutuduğun dal dibinden çürümüş! ne kadar sularsan sula boşa. daha fazla çürür.

körebe oynarken nasıl da kayıyor gözümden bandana.hadi bakalım şimdi yine sıkı sıkıya bağla

önce bir nefes

sonra sessizlik

her şey durmak isterse dursun

ama çığlıklar var duvarlara sinmiş

susmak isterlerse sussunlar

gölgeleri var

bu sefer ben yokum

duvarlara sinmiş gölgem var